Hartige Twitch

Alle plannen veranderen, en zo ook die van Gert en mij. Niks Sneeuwgans, maar de Brilzee-eend uit Noord Amerika is geland in Texel. Op Texel, moet ik zeggen. Maar eerst wijst Gert mij op de Steenuil in mijn eigen wijkje, de uilen die ik de laatste tijd maar zelden zie.

We zijn toch wel fanatiek als het om een nieuwe soort gaat. Dat merken we vooral als we vlak voor Den Oever horen dat het beest niet meer aanwezig is. Weg. Pleite.

"Nou ja", zeggen we tegen elkaar, "dan moeten we 'm maar terug vinden." Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar we gaan de boot op en ik fotografeer de meeuwen die van boven gevoerd worden.  Ondertussen trekt het koufront over de boot; dat is dan wel minder leuk. Achter ons schijnt de zon, voor ons ligt een somber eiland, maar wel met een nieuwe soort....

We beginnen bij Mokbaai, waar de eend het laatst is gezien. En we kunnen hem inderdaad niet vinden. Wel de groep Eiders waar hij bij zou moeten zitten, Rosse Grutto's en twee soorten sterns. De Visdiefjes en de Grote Sterns zijn in grote getale weer terug bij de slaapplaatsen.

Het is eb, en moeten waarschijnlijk zes uur wachten op het water.

Misschien is de eend even op één van de Horsmeertjes, een plek waar Eiders en andere zwemmers zich bij eb wel terugtrekken. En dus wandelen we rond een meer waarlangs vooral Blauwborsten baltsen. Op de plas wat Rotganzen, maar geen Brilzee-eend.

Het begint ondertussen te regenen, en met windkracht zes en een graad of zeven is het stevig koud. Het klauteren door het zand brengt nauwelijks verwarming. Gert huilt zoute tranen in de wind maar we sjouwen dapper door. We zijn er nu toch....

We besluiten eerst maar een poosje uit de auto te vogelen en rijden een rondje Texel waarbij we bijna alle bekende plekjes wel even aandoen en alleen bij het Uitkijkpunt Oorsprongweg even een plens water nemen.

Onderweg veel te zien: Kluten te over, de eerste Kanoet, een poserende Lepelaar en een leuke Witte Kwikstaart. Niet heel bijzonder.

We staren wat groepen Rotganzen in het land af (gisteren leerde dat ganzen afzoeken best wat kan opleveren) en vinden zowaar een Zwarte Rotgans, en een Witbuikrotgans. Toch nog een paar zeldzaamheden op deze barre tocht.

Ondertussen zoeken we waar het kan de Waddenkust af om de Brillie te vinden. Fotografisch is het ondertussen ook onmogelijk weer: het is grijs en nat waardoor alles zwart-wit lijkt te zijn.

Rechts de Zwarte Rotgans

Hier en daar toch wat kleur, in dit geval van een stel Bruine en Blauwe Kiekendieven die de boel lekker opschudden. Vooral de Grote Sterns reageren heftig op de rovers.

We doen onze tweede ronde Mokbaai, maar vinden de Amerikaan nog steeds niet. IJskoud besluiten we eerst maar eens te gaan eten, en we drinken hete chocolade....zo koud is het dus! En het is ondertussen ruim na avondetenstijd. De hoop zit ergens tussen de verkleumde tenen, maar we besluiten toch nog één poging te doen. Na een uur of zeven koukleumen wil je gewoon niet dippen!

Dus, weer een rondje Mokbaai. Bijna niemand met een telescoop gezien de laatste uren, maar helemaal aan de overkant van de baai vinden we een vogelaar. Een vogelaar die een beetje nonchalant vertelt dat de Brilzee-eend "daar" zwemt. Ver weg, bij een paar gewone Eiders, zwemt en duikt de spookeend. We geloven onze ogen niet. Over een kwartier gaat onze boot, we scheuren weer rond de baai voor een plaatje en alsnog bereiken we ons doel. De naam van de man is me ontschoten, een lokale waarnemer die niet registreert, maar we zijn hem zeer dankbaar. (Zie reactie onder: Reynier de Graaff was het!). Het zou de zwaarste dip ooit zijn geweest, maar nu is het dus een zware twitch. Niks mis mee!

En wat er dan van over blijft? Naast een moe en voldaan gevoel en de blijdschap van twee bijna volwassen mannen? Een foto van de eend, in het bijna donker genomen, uit de hand, in regen en wind. Maar wat een mooie foto!

Niet scherp, een cropp van 10% van het origineel, en toch duidelijk!?

Wat zal ik lekker slapen!