Opnieuw...niet

In mijn verhaal over de Top Of Holland heb ik iets weggelaten; het op veertig kilometer missen van de Woestijnplevier, en wel omdat het Melkpakkenpolderoverleg ertoe leidde dat niemand anders dan ik naar deze vogel wilde, terwijl het voor mij een nieuwe soort zou zijn geweest. Tel daarbij op dat er in Oost-Groningen ook nog een Terekruiter, en in het Lauwersmeer een prachtige Grote Franjepoot zit, en je begrijpt mijn reisje naar het Noorden. Robert van der Meer is mijn coach vandaag.

We beginnen met een Raaf boven de weg en een stel Grauwe Kiekendieven in de polder onderweg naar de Breebaartpolder onder Delfzijl. Daar aangekomen treffen we veel bekende vogelaars en krijgen de Terekruiter vlot in beeld, verstopt in een groep Tureluurs en op enige afstand. Met de telescoop prima te zien, maar voor de foto echt wat ver. Maar...."check!" Nieuwe soort no.1.

Door naar de Punt van Reide, een paar honderd meter verderop, waar de Woestijnplevier nog steeds rondloopt. We zien weliswaar een blond stipje in een graskant, maar "afmaken" als Woestijnplevier is niet te doen. We wachten een poosje, maar beter wordt het niet. Opnieuw dus niet, een dipje. Dat wordt dus nog maandenlang zeuren tegen mijn teamgenoten!

We pakken opnieuw een paar Krombekstrandlopers en Breedbekstrandlopers mee, zien grote groepen Bontbekplevieren, Kanoeten en Rosse Grutto's en jagen een Zwarte Roodstaart na voor de foto. Het wordt een plaatje op afstand van het vrolijk zingende mannetje. Een Gele Kwikstaart werkt wel mee.

Op naar het Lauwersmeer, op naar de Grote Franjepoot. Een uurtje sturen en we treffen ongeveer dezelfde mensen als in het oosten. En ook nu helpen ze ons. Bertus de Lange (van de Witkopeend) toont ons de Franjepoot die druk etend langs een oever loopt. Wel weer ver, dus ook hier alleen hele matige bewijsplaatjes. Wel nieuwe soort no.2 voor Robert en mij. Robert streeft hiermee zijn broer weer voorbij op de toplijst; had Frank zijn nest maar uit moeten komen vanmorgen....

Met het vinden van een Witbuikrotgans komt het aantal zeldzame vogels toch nog op vier. Een late Topper-man is ook niet helemaal voorspelbaar in mei en is dus leuke bijvangst, net als de Casarca die achter de Grote Franjepoot door het beeld wandelt.

We hebben zo wel weer de kustsoorten bij elkaar, en gaan de ruim 200 kilometerslange thuisreis aan. Geen tussenstops dit keer. Wel de gedachte aan een vogeldag waarover een betrapte Bertus zegt: "Vandaag ben je vogelaar, en geen fotograaf! En het is een fantastische dag voor een vogelaar!" En zo is het, Bertus.