Witkopzwartbuikwatermees

Een dag vol contrasten, in de vogels en in het weer. En wat een prachtdag, met oude kennissen en nieuwe soorten voor mijn lijst!

Ik begin met een rit naar Vogelenzang, waar in de Waterleidingduinen een stel Zwartbuikwaterspreeuwen is gezien. Redelijk zeldzaam en prachtig om te zien. De laatste dagen zaten de vogels ook nog lekker dichtbij de ingang. Ik loop dus snel naar de betonnen beek waaraan de waterspreeuwen vissen, of eigenlijk meer "kreeften". Onderweg sta ik meer dan eens oog in oog met de alom aanwezige Damherten.

Bij de beek aangekomen, tref ik vooral rust. Niemand! Terwijl ik juist in zo'n groot gebied hoopte op medestanders. Heel alleen volg ik de loop, en vind heel lang niks. Nou ja, een Klapekster is toch ook leuk, maar niet nieuw.

Halverwege het gebied ontwaar ik mensen met verrekijkers, eindelijk, want ik krijg het door de bepakking redelijk warm zo in het zonnetje. Bij de mannen aangekomen blijkt één van de spreeuwen-de ander wordt niet gevonden- net weggevlogen: "die kant op" betekent verder het gebied in, of wachten..... Ik doe de extra kilometer tot het eind van de stroom. En daar zit ie. In de schaduw, zeker niet op het gemak. Ik schiet snel wat plaatjes want de lichaamstaal zegt dat ie niet lang blijft zitten. Gelukkig vliegt het beestje nog even op het bruggetje waar de zon schijnt, om vervolgens te verdwijnen. De vogelaars zwermen uit om te proberen de Zwartbuikwaterspreeuw terug te vinden, maar dat lukt niet. Nogal een verschil met de verhalen die ik heb gehoord: de beestjes zaten de afgelopen tijd geweldig te poseren..... Na een uur lopen heb ik vijf minuten contact gehad. Wachten op een tweede kans, of niet?

Ik heb meer op mijn programma, dus begin ik de aftocht, in het zonnetje, dat wel. 

 
 

Onderweg naar de uitgang zie ik nog een Klapekster en er poseren mezen en Roodborsten. In een wat groter kanaal fotografeer ik twee Grote Zaagbekken (matig) waarvan ik nog geen plaat op Waarneming had. 

 

Ik ga naar Katwijk, waar in een parkje grote winst te halen is: Bladkoning en Witkopstaartmees als nieuwe soorten, Zwarte Mees, Vuurgoudhaan en Groene Specht als nieuwe fotosoorten. In het Ridderpark, waar de lucht ondertussen zeer betrekt, tref ik Frank Coenjaerts die al een poosje rondwandelt, maar "niks" heeft gevonden. Nou ja, hij weet me wel de weg te wijzen naar de Vuurgoudhaan, die ik vervolgens slecht fotografeer. In de toppen van de bomen vinden we Zwarte Mezen en gewone Staartmezen, en nog een enkele Goudhaan. We lopen een poosje samen op, op zoek naar de Blako en de Witkop, maar nee.

Frank moet naar huis, en het begint te regenen. Jammer als je zoekt naar hele kleine vogeltjes. Samen met een paar andere vogelaars loop ik kriskras door het park, af en toe schuilend in de auto. Opeens vliegt een groepje staartmezen het parkje uit om in een straatje in een boom te parkeren. Witkoppen! Ik waarschuw de anderen en sprint (....) er op af. Wat een prachtbeestjes, zelfs bij slecht licht.

Zonder staart

 
In het groepje zitten maar liefst drie soorten: de gewone, een witkoppige(een ondersoort die nog wat donker op de kop heeft) en de echte Witkopstaartmezen. Eén van de Witkoppen blijkt de staart te missen, wat wel een koddig gezicht is.
Als een Sperwer een aanval doet op de groep, slaat de schrik even toe, maar de jager mist. De groep gaat er wel vandoor.
Ik post nog een poosje bij de bomen waar de Bladkoning eerder is gezien. Een oudere vogelaar ziet 'm als eerste, en ik kijk mee. Het minibeestje is in een paar seconden spoorloos verdwenen in de bladeren, die hier aan de kust nog aan de bomen zitten.
Het zeikt ondertussen, dus de laatste etappe, naar de Taigaboomkruiper in Wassenaar, sla ik over. Ik ging voor vier soorten op pad, en vond er drie. Zowaar een leuk resultaat!