Verdwaalgast

Het ging om de Grauwe Gors vandaag. Nu te zien vlak over het Eemmeer in de Flevopolder. Normaal vind je ze alleen in het uiterste zuiden van Limburg, dus dit is een stuk dichterbij. Dus op naar de Dodaarsweg.

Nu heeft die weg vier zijstraten die dezelfde naam hebben: sta je dus zo maar een uur naar Ring- en Huismussen te kijken, verwonderd dat het zo rustig is. Juist; de verdwaalgast ben ik. Na een vruchteloos uur rijd ik dus maar weg naar de plek waar een Bonte Kraai is gezien, en dan ontdek ik de juiste weg, vol met vogelaars. Ze hebben de Gorzen wel gehoord, maar niet gezien. We doden de tijd met roofvogels...

Langs dit stuk is speciaal voor de Kiekendieven een groot weiland beplant, en ze maken er gebruik van! Ik krijg minstens vier Blauwe Kiekendieven in de kijker die bijna allemaal bruin zijn. Jonge mannetjes en vrouwtjes dus. Pas later tref ik ook een blauwzwarte man. Mooi, al blijft de afstand groot.

Het landje wordt verder bejaagd door Torenvalken, Buizerds en één Ruigpootbuizerd. Een vlucht Holenduiven vliegt heen en weer en de roofvogels vallen elkaar permanent lastig. Het wordt extra bijzonder als er een jonge Zeearend overvliegt. Mooi cadeau!

Maar ik kwam dus voor die Gors. Na een poos op de goede plek laat ik de zangers aan mijn medewaarnemers omdat in de verte inderdaad een Bonte Kraai is te zien. Ik rijd er naartoe, maar kan de bijzondere kraai niet meer vinden. Als ik terugkom, zijn er nog drie “collega’s” ter plekke. En gelijk de traktatie! Na al die tijd naar Groenlingen gestaard te hebben, vliegen plots drie Grauwe Gorzen over die in een boom in de buurt landen. Weliswaar tegen het licht in, maar met een beetje compenseren komen de vogels best aardig op de plaat.

Na felicitaties over en weer pak ik mijn spullen in en ga nog even naar de Grote Praambult, waar vandaan je prachtig uitkijkt over het oostelijk deel van de Oostvaarderplassen. André Sikkema, de grote man op de foto, gaat mee. Doel: Raven.

Ze zitten er. Op een kadaver van een hert vinden we die enorme vogels. Door de telescoop kunnen we de kenmerkende staart goed zien als ze opvliegen.

Dus nog tijd genoeg om de plassen even rustig te bekijken. De Edelherten, Konikpaarden en runderen hangen rond. Of ze honger hebben kan ik niet vaststellen. De Vos die langs wandelt heeft in elk geval een dikke buik. Zwanger? Of kwam ie van het dode hert?

Verder levert de OVP wat je ervan verwacht: Veel soorten eenden waaronder Nonnetjes, ganzen, Zilverreigers, Buizerds, Kieviten en Goudplevieren. Wat een pracht.

Op de terugweg wil ik nog even IJsgorzen en Fraters vinden in Eemnes, maar als de weg afgesloten blijkt waardoor ik nog een keer de brug naar de polder over moet, geef ik het op. Genoeg gedwaald!