To dip, and not to dip...

Zo af en toe gaat er een schokgolf door vogelend Nederland. En dit jaar wat vaker. De Sperweruil, de Bruine Klauwier, de Rosse Waaierstaart, de Roodborstlijster en de Dwerguil waren verschijningen waarop heel veel vogelaars afkwamen. Gewoon omdat ze heel bijzonder zijn en nooit of bijna nooit in Nederland zijn gezien. En gisteren was het weer zo ver: ik nam, na het dierentuinverhaal, de eerste hap van het heerlijke avondeten toen Gert mij belde.

"Gezien?"
"Uh, wat? Ik zit net te eten!"
"Vorkstaartplevier, waarschijnlijk een oosterse."
"Oh, is dat bijzonder?"
"Man! De tweede ooit! Lifer voor bijna iedereen! Gaan, man!"
"Ik eet even mijn bordje leeg, en laat de hond uit. Ik kom eraan….."

Binnen een half uur pik ik Gert op, en we rijden iets te stevig naar Sint Philipsland, gebied het Stinkgat, net over de grens van Tholen. Onderweg komt het bericht al door dat de vogel is opgevlogen, maar eerder keerden neven van deze soort -in Noord Holland zit een Steppevorkstaart al weken op dezelfde plek- steeds weer terug. Maar deze niet. Tot aan het donker kijken een handvol blije, en tientallen gedipte vogelaars uit naar de terugkomst van de dwaler uit Azië. Ik neem een bewijsplaat van de ondergaande zon…. je moet wat…. Ondertussen kletsen we wat af met de toegestroomde vogelaars.
Een heel korte waarneming op een andere plek veroorzaakt nog een rally over twee kilometer, maar ook daar komt de vogel niet meer tevoorschijn. We gaan weer terug, een illusie armer.

Vanmorgen voor het werk kijk ik toch even op Dutch Bird Alert. Niks. Gewoon aan het werk dus. Tijdens mijn eerste gesprek gaat de pieper op mijn telefoon. Beest weer in beeld. Nu hadden Gert en ik hiermee een beetje rekening gehouden, dus de agenda's kunnen geruimd en tegen de middag rijden we naar Zeeland. We vinden de vogel tijdens een vlucht die meer dan een half uur duurt. Op grote afstand, razendsnel maar duidelijk door de optiek vliegt de Oosterse Vorkstaartplevier! De rossige oksels zijn wel de belangrijkste kenmerken om waar te nemen, en dat lukt.

Niet de beste foto's, en als de vogel uiteindelijk landt, is dat te ver weg met het mooie weer dat trillingen geeft. We wachten maar niet op betere tijden; het is goed zo! We kijken nog even van een andere kant het gebied in, wat nog een "fly-by" oplevert en een slijkland vol Wulpen en een paar Kleine Zilverreigers. Ondertussen wijzen we tientallen vogelaars, waaronder veel die we gisteren spraken, de weg naar de vogel. Dan weer een uurtje sturen en we kunnen ontspannen aan het avondeten. Denk ik…..