Kiekendieven kieken

Lekker weer, vrije dag, oude cabrio en twee "LIFERs" in de omgeving. Een Lifer of twitcher is een soort die je voor het eerst van je leven gaat zien. En ik heb er nog wel een paar...... Bovenaan staan bij mij de Visarend en de Grauwe Kiekendief. Nu heb ik de Visarend zelfs wel eens gefotografeerd, maar dat was op Menorca (samen met de Hop, de Bijeneter en een paar Klauwieren) en dat telt niet mee in Nederland.

Dus staan die soorten nog op "ongezien" in mijn Hollandse lijst.

De trek van de Visarend is wel een beetje over; vanaf augustus komen ze weer terug uit het noorden, en meestal blijven ze wat langer plakken dan op de heenreis naar de broedgebieden, dus dat probeer ik dan wel weer.

Maar de Kiekendieven zijn broedvogels in ons land. Dus reis ik naar de Flevopolder waar de laatste tijd een paartje is gezien. Onderweg stop ik bij Eemnes, bij De Lieberg, waar een Iberische Tjiftjaf rondfluit. Geholpen door een aardige bewoner stap ik door een oud poortje het gebiedje in dat er bij ligt als een sprookjesbos. Bij een amfitheater en een vennetje (plasje) hoor ik het beestje al zingen, maar het verstomd zonder dat ik hem vind. Bij het plasje tref ik Ellen de Bruin, een natuurminster van de eerste orde. En een Dagkoekoeksbloem, die had ik ook nog niet.

We kijken vooral naar het spel boven het water: Tientallen Libellen zweven rond elkaar. Een prachtige dans van prachtige diertjes! Voor de liefhebbers: Viervlekken, Grote Keizerlibel, Smaragdlibel, Noordse en Gevlekte Witsnuitlibel, Oeverlibel en de Glassnijder, ze zijn er allemaal. En natuurlijk de juffers, waarvan ik denk dat er een Speerwaterjuffer bijzit. Ik voer 'm op Waarneming.nl in als onzeker, want ik weet het niet zeker. (bovenste foto)

Het fotograferen van de libellen is waanzin: geen focus en ze zijn waanzinnig snel. Gelukkig landt er af en toe één maar het lukt slecht ze op tijd in de lens te vangen. Aan de rand van het water staat Kleine Zonnedauw, een vleesetertje, waarin een Vuurjuffer zijn einde vindt.

Terwijl we samen die pracht bekijken en vastleggen horen we de Tjiftjaf achter ons. Met een beetje tegenlicht krijg ik de zuiderling op de plaat. Da's één! Ik zie overigens een Tjiftjaf, maar het accent dat hij fluit is zondermeer Iberisch.

Ik kiek nog een Boerenzwaluw die modder spaart, en vertek naar de polder.

Deze keer ga ik niet naar de bekende plekken bij de Oostvaardersplassen, alhoewel ik daardoor de Zeearend, de Kleine Zilverreiger en de Zwarte Ibis zal missen. Maar ik heb een missie: de Grauwe Kiek. Ik rijd de Wulpweg op en heb meteen beet: Kiek! Twee zelfs. Maar wel op een paar honderd meter afstand...... Het heeft geen zin er hard achteraan te rijden want ze zijn toch sneller en vooral wendbaarder (ik heb alleen vierkante rechte wegen). Ik rijd dus rustig naar de Ibisweg en pik onderweg een Zomertortel en een stel Witte en Gele Kwikstaarten mee. 

Op de Ibisweg eet ik mijn boterham, uitkijkend naar de Kiekendief die niet verschijnt. Wel een paar Rietzangers, nog een Zomertortel en een Rietgorsje. Ik besluit dan toch maar naar de Plassen te rijden, maar na een paar honderd meter vliegt er plots een Grauwe Kiekendief naast me langs de weg. Voordat ik ben gestopt en mijn camera klaar heb, is het beest al weer te ver voor een portret, maar ach. De streep op de bovenkant van de vleugel is duidelijk te zien, genoeg om te weten dat dit een Grauwe man is.

Ik ben niet de enige die de Kieken zoekt. In een kort gesprekje met een alleraardigste jongeman die ook zijn auto langs de kant kwakte leer ik wat over de Kiekendieven. De jongeman blijkt voor de werkgroep Grauwe Kiekendieven te werken en hij vertelt me over de overdracht van prooi die het mannetje en het vrouwtje uitvoeren. Dat schijnt heel leuk te zijn...... Ik volg het mannetje richting de plek waar ik eerder de twee samen zag, maar ook na een uur posten krijg ik ze niet meer in beeld. Ik krijg nog wel een Bruine Kiekman door de kijker, maar die zocht ik niet (is wel mooi!).

Met een lichtrode nek laat ik de Oostvaarders voor wat ze zijn en vertrek ik terug naar Woerden. Langs de A27 en de A12 spot ik een paar Buizerds via het open dak. Mooi, maar mijn hart is nu even bij de Grauwen; Ik heb 'm eindelijk op mijn lijst.