Bagger

Opnieuw komt via de site van Adri de Groot een bijzondere vogel in beeld, dit keer ontdekt door de lokale rattenvanger. Het beest is vorige week dinsdag ontdekt, en als Adri zaterdag en zondag de vogel niet meer terugvindt, plaatst hij foto's op zijn site. Tot die tijd houdt Adri de vogel voor zichzelf, opnieuw in het belang van de vogel, die hij zelf wel drie dagen achter elkaar opzoekt en tot op een paar meter benadert. Adri maakt geen vrienden onder de vogelaars. Een paar hele goede rechercheurs leiden op basis van de foto's echter de lokatie af, en gaan op zoek. Afgelopen woensdag komt het beestje, een Afrikaanse Woestijngrasmus, in beeld bij Rob Halff en Rutger Rotscheid.

Ik ben dan druk aan het werk, net als gisteren. Vaak kan ik wel het een en ander plooien, maar nu even niet. Ik moet wachten op mijn vrije vrijdag. Net na negenen rijd ik samen met Robert en Frank van der Meer naar de polder bij Zoeterwoude. Zij zijn al geweest maar hebben de vogel niet heel goed in beeld gehad.

Samen ploegen wij door de blubber van de polder, welwillend opengesteld door de boer. We sluiten ons aan bij een stuk of twintig vogelaars die het beestje wel hebben gezien, maar -zo gaat het vaak- nu niet meer in beeld hebben.

Ik wandel wat door de wei, los van de groep, als er een oploopje ontstaat, tweehonderd meter bagger van mij vandaan. De vogel is weer terug. Deze Afrikaanse Woestijngrasmus die normaal in de omgeving Sahara voorkomt, is nog nooit boven Rome-Alicante gezien, laat staan in Nederland. Het is een klein vogeltje, maatje Pimpelmees, en hij verschuilt zich nu vooral in het rietafval. Ik zie de vogel voor het eerst op ruim honderd meter, dus veel te ver voor een goede plaat. Gelukkig vliegt het beestje terug naar de groep vogelaars, alleen sta ik dan -natuurlijk- aan de verkeerde kant van de sloot. Met moeite maakt ik wat plaatjes, nu op een meter of dertig. De beschadigde staart, wat kan duiden op een kooi-vogel, komt goed in beeld; het lijkt mij dat deze jonge vogel nog in de rui is.

De jongens Van Der Meer staan wel aan de goede kant, en ik hoor de camera's van mijn hobby-genoten ratelen. Ik twijfel natuurlijk enorm of ik toch maar omloop, maar blijf waar ik ben. Dan vliegt de dwaler naar de andere kant van het bruggetje, en landt aan mijn kant. Mijn beurt!

Op de donkere ondergrond komt de vogel natuurlijk prachtig uit. Al etend komt de grasmus uiteindelijk binnen mijn focusafstand van drie meter, en vliegt onder mijn camera door naar het weiland verderop. De hele club vogelaars volgt, maar ik niet. Ik kijk even mijn foto's door, en besluit dat het niet beter meer zal worden....

Ik vis Robert en Frank uit de wei, en bagger weer terug. Ik hoor dat de omstanders wat jaloers zijn op mijn positie van de afgelopen tien minuten. Ik begrijp dat wel!
Als nette jongetjes stoppen wij ons schoeisel in plastic zakken achter in de auto en besluiten nog even bij die andere Afrikaan langs te gaan; de Witkruintapuit in Oegstgeest. Voor Robert nog nieuw, en leuk om nog eens te zien.

Ook deze vogel werkt lekker mee. We zien de zwart-witte Tapuit al vanuit de auto, en ook deze komt naar ons toe. Alhoewel duidelijk is dat de conditie van de vogel terugloopt, blijft het een prachtig diertje.

We zien de vogel een worm vangen en opeten. Dat geeft nog wat hoop. Met de aankomende winter zullen de twee insecteneters zware tijden tegemoet gaan.

Of deze vogels iets waard zijn op de levenslijst moet nog blijken. Twee woestijnsoorten die plots in Nederland verschijnen is tenminste vreemd, maar ach..... Het zijn ook mooie vogeltjes die je maar een keer gezien kunt hebben!

200

Samen met Cathy en Russel wandel ik vandaag de kade bij Willeskop af, op zoek naar de Ruigpootbuizerd die daar gisteren is gezien. Een nieuwe regiojaarsoort zou de tweehonderdste voor dit jaar betekenen, wat ik zelf wel een mooie mijlpaal vind.

Onderweg naar de uitkijktoren vinden we verschillende Matkoppen en andere kleine Mezen, en in het weiland vliegen verschillende rovers, vooral Blauwe Kiekendieven. Op een paal in de verte zie ik een kandidaat Ruigpoot, en samen wandelen we naar de uitkijktoren in de hoop het beest daarvandaan beter te kunnen zien. In het water zwemmen veel Smienten en een paar Wintertalingen, en ik laat Cathy de pracht van die kleine eenden zien.

Bij de uitkijktoren tref ik Kees de Leeuw, één van de trektellers waar ik wel eens over bericht. Gelukkig heeft hij een telescoop bij zich zodat de verdachte Buizerd nog beter in beeld kan worden genomen. Kees gelooft er niet zo in: hij is hier al drie uur aan het struinen en heeft geen Ruigpoot gezien. Ik voel mij dan ook best stoer als ik Kees wijs op een biddende Buizerd, iets wat gewone Buizerds niet doen. Door de kijker, door de telescoop en zelfs op de matige plaatjes zijn de afhangende poten en de zwarte staartband van de Ruigpootbuizerd waar te nemen. Soort 200 op mijn jaarlijst 2014 is binnen!

Samen met Kees bekijk ik de spelletjes van een handvol jonge Blauwe Kieken en een paar Torenvalkjes in het weiland. Kees wijst en passant nog even een langsvliegende Velduil aan, en dan willen vrouw en hond wel weer richting de auto. Onderweg komen we de heren Van Der Meer nog even tegen. We bespreken nog even de situatie waarbij het grote aantal Zilverreigers opvalt.

Onderweg naar huis stop ik nog even in Oudewater, waar een groepje Ransuilen roest. De uiltjes zitten diep in de takken van een paar bomen verscholen, maar het lukt een alert beestje op de foto te zetten.

Een lekkere wandeling -met een leuke vrouw op rubber laarsjes- in het zonnetje, en een fijne toevoeging aan de lijst voor dit jaar. Tevreden!

Regen

Ondanks de weersverwachting vertrek ik vandaag achterlijk vroeg. Het zal de hele dag regenen volgens die verwachting, en dat blijkt waar. En toch is het een leuke dag geworden!

Gert Vonk rijdt mee, in de hoop op drie nieuwe soorten voor hem: de Roze Pelikaan in Callantsoog, de Vale Gierzwaluw op Texel en de Turkestaanse Klauwier in de duinen van Castricum. Die laatste is voor mij ook nieuw dus ik chauffeur met veel plezier.

We doen eerst de Pelikaan maar, die aan de rand van een soort vijver in gezelschap van wat kinderboerderij-soorten zit te suffen. Ik kan mij nauwelijks voorstellen dat dit een wild beest is, maar we vinden geen ringen.

Omdat de Vale Gierzwaluw niet piept, besluiten we niet te gaan varen en rijden terug naar de Kennemerduinen. Daar beginnen we aan een wandertocht van bijna vier kilometer, met paraplu, naar het Hoefijzermeer. Het is ondanks de regen een prachtige wandeling langs de grillige natte Kastanjebomen waarin we regelmatig (vuur)goudhaantjes zien. Als we aankomen op de plek van de Klauwier, zit het beestje op een meter of honderd vrij in een struik. Het is best complex om dan goed vast te stellen welke soort het precies is, maar eerdere waarnemers en een paar meer ervaren medestanders zien in deze meer Turkestaans dan Daurisch. Ik geloof ze graag, want dit zou een nieuwe soort op mijn levenslijst betekenen.

De eerste blik

Na een minuut of tien duikt het beestje het hoge gras in, en we zien de vogel niet meer terug. Na een half uurtje wachten, waarin ik de Aalscholverkolonie maar even bezoek, besluiten we de terugweg maar aan te vangen. Opnieuw, en in een rustiger tempo, een best mooie wandeling.

Omdat het weer maar grauw blijft, rijden we terug naar huis, onder de permanente kadans van de ruitenwissers. Bij mijn dames drogen wij en onze spullen even op, en dan trekken we er toch nog even op uit: P.P. Schets heeft een Ruigpootbuizerd gemeld bij Reeuwijk, en deze soort zou nummer 200 op mijn regio-jaarlijst kunnen zijn.

Opnieuw staan we in de regen, turend over de polder Twaalfmorgen waar we meer dan tien Grote Zilverreigers en honderden ganzen treffen. Op de hekken zitten de rovers, en we vinden een goede kandidaat voor een Ruigpoot, maar die blijkt toch een paar kenmerken (witte staart met een zwarte band, donkere buik) te missen. Het is bijna donker als ik Gert thuis aflever.

Resumé: Voor de foto's hoeft zo'n dag niet, maar twee nieuwe soorten voor Gert, ėén voor mij, een prima wandeling en een actieve invulling van een druilerige dag is alles toch zeer de moeite waard!

Bont

Tijdens mijn vakantie met dochter Michelle in het noorden van Nederland zag ik voor het eerst en laatst een Bonte Tapuit. In die tijd was ik wat minder bedreven in het maken van foto's (denk ik) waardoor ik de kans op een foto verspeelde. Het was 16 oktober 2008, in het noorden van Texel.

Gisteravond kwam het bericht door dat op vogeldagboek.nl van Adri de Groot een Bonte Tapuit staat, onterecht door Adri beschreven als Woestijntapuit. Dat kan gebeuren, maar helaas wilde Adri tot vanmorgen niet aangeven waar die vogel precies zat. Gelukkig meldt Adri vanmorgen de vogel met plek op Waarneming met het verzoek voorzichtig met deze dwaler uit de regio Azië/Midden Oosten om te gaan.

En dat gebeurt, in ieder geval totdat ik in de middag (ik laat het werk even wachten....) aansluit bij een rijtje vogelaars in de polder tussen Hazerswoude en Zoeterwoude, lekker dicht bij huis dus. De jonge Bonte Tapuit vliegt lekker attent rond een hoop slootafval, zich nauwelijks storend aan de vogelaars op een meter of twintig. Af en toe vangt de vogel een insect en hij lijkt de groep mensen nieuwsgierig in de gaten te houden, zeker niet bang. Hij landt een enkele keer op een paar meter voor de voeten van de frontlinie.

Ook nu is het weer gezellig: het is zo'n vogel die zelden in Nederland wordt gezien, en dus staat er een rijtje bekenden waarvoor het veelal een nieuwe soort is. Veel vogelaars hebben dus een inloper op mijn lijst.... Maar ach: In het zonnetje, een beetje babbelen, een mooi actief vogeltje: veel beter kan het niet zijn! Of toch, want het is dus een nieuwe fotosoort voor mij, en de plaatjes zijn best goed gelukt...

Pier

Gisteren heb ik nog wat kunnen spelen met mijn nieuwe camera, maar heel enthousiast ben ik nog niet. De autofocus lijkt wat te haperen en dat maakt het fotograferen van vogels best lastig. Met handmatig scherpstellen komt een rustige Knobbelzwaan nog wel goed op de foto...

Ik vrees dat ik nog even bij de dealer langs moet om dit alles te bespreken. Zonder grote doelen neem ik daarom mijn "oude" 5D Mark II mee naar de pier van IJmuiden. Cathy en Russel rijden mee, en ik pik Anja en Gert Vonk onderweg op. Gewoon nog even lekker wandelen in het najaarszonnetje.

Je moet eigenlijk niet omkijken als je op die pier loopt, maar gewoon lekker speuren op het water en langs de waterkant. Meeuwen genoeg waartussen zo maar iets bijzonders kan zitten, en binnen een paar honderd meter heb ik de eerste Gewone Zeehond op de foto.

Bijna aan het eind van de pier zit een jonge Kleine Burgemeester die zich prima laat fotograferen terwijl hij af en toe de vleugels strekt. Op de kanten van de pier lopen Oeverpiepers, Paarse Strandlopers en Steenlopers. Terwijl op zee een duidelijke frontwolk onze kant op komt, maak ik plaatjes van de kustvogels. De Kleine Burrie (vogelaarstaal) gaat tot op pasfotoniveau op de kaart.

Het is ondertussen best gezellig op de pier. Verschillende bekenden wijzen de weg, en bij de Burrie treffen we de familie Van Der Meer. Zij zitten de hele dag al achter die bijzondere meeuw aan en zo mooi als nu heeft hij niet gezeten. We zijn dus mooi op tijd. 

Peter

Gert en Frank

Gert plaat de burgemeester bij de vuurtoren

Ondertussen trekt de wind aan en schuiven donkere wolken over de pier. Een mooi gezicht al is het wandelen dan wel ten einde. Achter een kop warme chocolademelk maken we de dag gepast af bij een prachtig uitzicht.