Koud rondje

Gisteren belandde ik in een tuin in Montfoort, op zoek naar een Zwarte Mees voor de jaarlijst, en vandaag doe ik samen met Gert een poging om de "vaste" Velduilen te vinden.

Ik kan niet vertellen welke tuin het was. Al vindt de bewoner het geen probleem: de vrouw des huizes neemt mij graag even mee over haar landgoed, want dat is het wel. Met struiken en bomen waarin het miegelt van de mezen, Groenlingen en Merels. En van de uilen. En dat is dus de reden om wat vaag te blijven. Vanaf de openbare weg kun je wel de pindamandjes zien waaraan inderdaad een Zwarte Mees foerageert.

Ik rijd nog even naar de voortuin van Martin Fousert, omdat hij regelmatig een roepende Bosuil meldt. Die vind ik niet, maar wel een leuke groep Staartmezen met daarin twee witkoppige exemplaren. Altijd weer sprookjesachtig mooi. 

En vandaag dus met Gert opzoek naar de Velduil. Niet makkelijk en vreselijk koud, daar langs de Hollandse Kade. En ze zijn lastig! Vliegen doen ze niet, en pas als we een typisch stukje grasland goed bekijken, weten we één uiltje te vinden. Verstopt.

Niet een geweldige waarneming, maar toch....... We gaan nog even naar Vleuten om een waarneming van een Europesche Kanarie te checken. In een groep Putters vinden we wel Sijsjes, maar geen "Eurokar". Het park waar we zoeken grenst aan een soort kinderboerderij waarin we wel een kooi met wildkleur-kanaries vinden. Kan verdacht zijn...... De kans om in die omstandigheden een foto te maken met daarop een Casarca èn een Sneeuwgans laat ik niet lopen.

We speuren  nog wat groepjes zangertjes af, maar komen niet verder dan Sijs, Putter en Vink.