Vlinderdip

Normaal stop ik niet zo veel tijd in een vlindertje, maar vandaag sta ik toch bijna vijf uur in een steeg in Krimpen aan den IJssel te wachten op een Tijgerblauwtje. Een zuidelijke soort die waarschijnlijk met de boontjes van AH is meegekomen, al is de zuidenwind ook een reële mogelijkheid. Dat er dan twee exemplaren in dezelfde tuin onder Rotterdam waaien is dan wel weer minder waarschijnlijk. Dus eigenlijk is het nog gekker dat ik er tijd in steek.

En ik ben niet alleen. Conny Leijdekker is er, Aart Vink, Pieter Doorn en Tonny Bakker zijn er. En nog een stel andere vlinderaars. Druk in de steeg, waar wel een Boomblauwtje neerdaalt.

Na een paar uur slaat de verveling wel toe. Ik wandel een paar rondjes waarbij een vrolijke Gehakkelde Aurelia op de plaat gaat, en ik fotografeer de groep maar; ik moet immers een blog vullen. 

Ondertussen gooit een flinke hoosbui extra roet in het eten, wat toch een half uur oponthoud betekent. Als ik weer uit de auto kom blijkt de groep nog aanwezig, nog steeds zonder vlindertje.

Nu krijg ik wel eens opmerkingen over mijn foto's. Zo van "dat is niet zo moeilijk". En dat is ook zo, maar dat weten de wijsneuzen niet. Ik pareer dat dan ook altijd met "maak maar eens een goede foto van een mus, dan kijken we verder". En het is zo dat een Huismus niet makkelijker op een foto gaat dan -laten we zeggen- een Steppeklapekster (zie onderaan mijn blog), op een Mus heb je meer kans. En in de steeg zitten een paar van die Mussen, in het zonnetje.......

Het Tijgerblauwtje heb ik niet gezien. Een vlinderdip dus.