Die berg

Een paar dagen Valkenburg, samen met lief Cathy. In barre omstandigheden: 35 graden hier en geen airco op de kamer. De "beste deal van de dag" levert geen koeling. De eerste dag verkennen we vooral het oude stadje en lopen 's avonds bij toeval in het Openluchttheater een concert van Iain Matthews binnen. Voor de oudere hippies onder ons mogelijk een bekende naam door de wereldhit Woodstock.

De tweede dag is het nog warmer: Daardoor is een ritje naar het drielandenpunten en vervolgens naar Maastricht wel lekker: de Honda heeft wel airco! En even rondkijken bij de Sint Pietersberg is geen straf, alhoewel...  Ik ben blij dat CATHY onderweg een rover aanwijst: rode wouw! Daar stop ik even voor en weet een paar plaatjes te maken met de vakantie camera. Bij de berg, die dus eigenlijk een kuil is, vind ik bij de parkeerplaats een Zuidelijke Oeverlibel en een Boswitje. Ik hoef gelukkig dus niet die berg op! Want het zou de derde keer zijn dat ik naar boven klim terwijl de thermometer meer dan 30 graden aanwijst.

Foto: Cathy

Op de parkeerplaats van de auto: een Zwarte Roodstaart poseert

De laatste dag brengt weinig nieuws, al is een tussenstop bij Nederweert, in het gebied De Banen, vaak goed voor leuke waarnemingen. Nu zijn we net te laat want we horen dat er net voor onze aankomst elf Zwarte ooievaars zijn opgevlogen. Een prachtige Koninginnenpage maakt nog wat goed.

Al met al een gezellig en mede door de hitte een bourgondisch uitje in het Zuiden. Zeker aan te raden (bij 23 graden Celsius vast een stuk productiever....).

Ooievaars

In een relaxte poging toch nog een paar jaarsoorten bij te schrijven op mijn regiolijst, rijd ik vanmorgen naar De Horde, de telpost aan de Lek bij Lopik. Gewoon lekker kijken wat er langs vliegt. En dat is niet veel.... Wat ganzen, een paar Buizerds en een leuke groep Ooievaars. Niks voor de jaarlijst dus. Ook een stukje verder langs de Lek, in het nieuwe gebied De Bossenwaard, is niet veel bijzonders te zien. Veel ganzen....

Ik besluit de regio uit te rijden, naar Driebergen, waar een jonge Zwarte Ooievaar al een paar dagen in een nieuwbouwwijk loopt. Ik had die soort graag dit jaar bijgeschreven in de regio, wat natuurlijk best nog zou kunnen lukken.

Gelukkig tref ik het beest, samen met John van der Woude, in het natuurgebiedje achter de nieuwe huizen. Dat is voor de foto natuurlijk net effe leuker. En net als bij Maria van Antwerpen(gefeliciteerd met de nieuwe soort op jouw Nederland-lijst) en Robert van der Meer lukt het om een paar fijne foto's te maken op korte afstand.

Tijdens het schieten van de portretten help ik John aan zijn eerste Wespenspin, waarvan er een paar in de kant van de sloot sprinkhanen vangt. Kolderiek moment is wel dat de door mij gevangen Grote Groene Sprinkhaan mij hard in mijn vingers bijt als verweer tegen de vangst. Ik laat het beestje van schrik vallen: het doet echt pijn als een sprinkhaan van een centimeter of tien van zich af bijt!

Hans!

Vrijdagmiddag, 5 augustus:
Ik zit lekker op de bank als Hans Russer mij belt. Hans en ik werken vaker samen als er in de regio weer eens een fijne soort is geland. Dan helpen we elkaar bij de poging een "afwijkende" soort op naam te brengen. Twee weten meer dan één, dat idee.

Hans staat deze keer in Ruygeborg, bij Nieuwkoop. Hij kijkt naar een afwijkende Goudplevier: te donker en te klein. Met het boek erbij komen we op een Amerikaanse of Aziatische Goudplevier, waarlijk een bijzonderheid voor onze regio in het binnenland. Ik ga dus naar Hans toe.

En ik niet alleen: Robert en Frank van der Meer stappen bij mij in, en als we aankomen zijn er nog een stel vogelaars die op de melding zijn afgekomen. De vogel zit echter ver weg, en het is lekker weer waardoor de trillingen het kijkerbeeld vervagen. Na een uurtje bereiken we dan toch overeenstemming: Aziaat! Een nieuwe soort voor de regio!

Geen beste foto's dus. Samen met de jongens gaan we weer op huis aan, maar na een paar kilometer belt Hans. Ik verwacht een discussie over de determinatie, en zeg quasi vrolijk: "Ha Hans, waar gaan we nu naartoe?" "Jonker, Klein Waterhoen" zegt Hans, geheel onverwacht. We schieten in de lach; het zou toch niet, twee knallers op een middag? Ik keer de auto en rijd naar de Groene Jonker waar Hans dapper probeert de vogel weer in beeld te krijgen. En dat lukt. Kort maar duidelijk zien we een Kleinst Waterhoen! Niet nieuw hier, maar wel uiterst zeldzaam. En minstens net zo leuk al een Klein Waterhoen.....

En deze komt wel redelijk op de foto. Net als een Waterral die onverstoord door het beeld stapt. Zo is de luie middag dus een actieve spannende middag geworden, waarbij ik te laat aan tafel ga voor het eten. Maar dat geeft niks!

Waterral

Kleinst Waterhoen