Zwart-wit

Het is al halverwege de middag als ik Gert Vonk bel. De laatste tijd is er weinig te twitchen geweest, en dan is een twijfelgeval Ross' Gans voldoende om even naar de Eempolders te rijden. Een Ross' Gans ontbreekt op ons beider levenslijst. Ik heb de foto's van dit beest al op het internet gezien, wat mij al doet twijfelen. Het lijkt een kruisinggans te zijn, maar ja… Het is sowieso geen straf om in dit gebied te vogelen. Op de overgang tussen winter en zomer zijn er winter- en zomergasten te vinden. Dus enorme aantallen Brandganzen en Grutto's, Wintertalingen naast Zomertalingen. Leuk en ook wel fotogeniek.

Rustig grazend, met een witte vlek in het midden

Alert, en weg is de witte vlek

Het is nog lastig de bijzondere gans te vinden tussen de duizenden Brandganzen. Wel loopt Pieter Doorn ons beeld in, later nog gevolgd door vriend Toy en vrouw Maartje. Even bijkletsen en doorzoeken. We vinden de gans die als een wit vlekje slapend in de scoop verschijnt. Het lijkt ons een hybride, maar wij hebben dan ook nog nooit zo'n Ross' Gans gezien.

Dubieus beestje dus. We verlaten deze polder en rijden even naar de Waverhoek waar het ook al weer prachtig is. De camera is in de auto gebleven, dus geen foto van de tientallen Kemphanen en Bonte Strandlopers of van de honderden Grutto's en Tureluurs. En het is bar koud! Dus rijden we door naar Woerden waar tegen de schemering de laatste week een boeiend schouwspel is te volgen. Ik heb de afgelopen week al een paar keer gekeken naar de slaapplaats van tientallen Witte Kwikstaarten in een klein rietkraagje midden in een woonwijk. We zijn nu vroeg genoeg om te volgen hoe de Witte Kwikstaarten zich op de huizen en grasvelden verzamelen om daarna massaal het riet in te vliegen. 

Maar we moeten er even op wachten. Ik dood de tijd met een paar Futen dat nu al jongen heeft, die lekker op de rug van een ouder meeliften, gapend en slapend. Altijd leuk om te zien. Minder leuk zijn twee manke Kokmeeuwen op een piertje; ik misbruik de gehandicapten en maak close-ups.

En dan komen de Kwikken. Eerst een paar, dan tientallen tot we uiteindelijk ruim 130 vogels tellen met minstens vier Rouwkwikstaarten daartussen. Het is bijna donker, dus de foto's zijn matig. 

Het is best een bijzondere belevenis. Johan Tuls, die vlakbij woont en de slaapplaats heeft ontdekt, komt ons nog even helpen tellen. De vogels trekken zich langzaam terug in het riet. Na een kwartiertje keert de rust terug: de vogels gaan slapen, Gert en ik gaan naar huis. Koud en hongerig, maar met een boeiende ervaring rijker. Ik heb er een filmpje van gemaakt….